Δεν είχα την τύχη να έχω βαθειά γνωριμία με τον Κώστα Σενέκκη. Για μένα ήταν μια ευγενής φυσιογνωμία και μια εξίσου διακριτική κοινωνική παρουσία. Τίποτα δεν πρόδιδε την πολυκύμαντη ζωή του. Ούτε και είχε ποτέ το απαιτητικό ύφος εκείνου που είχε προσφέρει και είχε φθάσει η ώρα να εισπράξει. Διότι ο Κώστας Σενέκκης όντως είχε προσφέρει πολλά και πρακτικά στους εθνικούς αγώνες αυτού του τόπου. Ενώ εμείς η νέα γενιά έχουμε την άνεση να θεωρητικολογούμε την εθνική μας ταυτότητα αυτός την έκανε πράξη. Ηταν αγωνιστής της ΕΟΚΑ. Από τους μπροστάρηδες. Από αυτούς που μύριζαν μπαρούτι. Οχι από τους γραφιάδες ή αυτούς που κρατούσαν τα κατάστιχα. Όταν άκουσα για την αγωνιστική του δράση διερωτήθηκα πώς συνάδει αυτό με την σχετικά μικρή του ηλικία. Για να ακούσω στη συνέχεια ότι πήρε τα βουνά στην ηλικία των 16 χρόνων. Στην ηλικία που οι σημερινοί νέοι κοιτάζουν να αγοράσουν το τέταρτο τους κινητό ο Κώστας Σενέκκης έπαιρνε το πρώτο του όπλο. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ήταν μέλος της Οργάνωσης ταυτόχρονα με τον πατέρα του. Πατέρας και υιός στον εθνικό αγώνα. Κάτι σαν πολιτικό τζάκι; Κομμάτι δύσκολο να το πει κανείς αφού αυτό που μοιράζονταν με τον πατέρα του δεν ήταν τη ασφαλή δόξα της πολιτικής αλλά τον κίνδυνο του καιροφυλακτούντος θανάτου. Δεν είναι γνωστό αν έλαβαν μέρος σε κοινές επιχειρήσεις. Η ουσία όμως είναι ότι μια οικογένεια υποθήκευσε όλο το αρσενικό της υλικό για την εθνική λύτρωση. Αυτό από μόνο του δικαιούται σεβασμού και τιμής.
Μετά τον αγώνα ο Κώστας Σενέκκης δεν αποζήτησε να εξαργυρώσει τη δράση του. Επέστρεψε στο σπίτι του και στους προσωπικούς του αγώνες. Διατηρώντας πάντοτε όμως μια εθνική ανησυχία. Φυσικό ήταν. Όπως οι πατεράδες ανησυχούν για το παιδί τους και ο Σενέκκης είχε κάθε δικαίωμα να έχει μια πατρική ανησυχία για την πορεία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στο κάτω κάτω ήταν και οι δικοί του αγώνες που γέννησαν την ελευθερία.
Το ενδιαφέρον του για τον τόπο δεν το άφησε ο Κώστας Σενέκκης να σβήσει. Στο κάλεσμα του καθήκοντος στρατεύτηκε και στις επόμενες ένοπλες συγκρούσεις. Στον χώρο της πολιτικής πίστεψε στον αείμνηστο Σπύρο Κυπριανού και συντάχθηκε δίπλα του για την δημιουργία του Δημοκρατικού Κόμματος. Η απόφαση του αυτή και πάλι ανιδιοτελής και αγνή. Διότι όλοι γνωρίζουμε το μέγεθος του συμφέροντος που τροφοδοτεί πολλές φορές την κομματική στράτευση. Ο Κώστας Σενέκκης ποτέ δεν διεκδίκησε υψηλά αξιώματα ή αποκατάσταση. Ισως για να μπορεί να έχει την άνεση να κτυπήσει την πόρτα της οποιασδήποτε κομματικής ηγεσίας και να ζητήσει λογοδοσία. Τη λογοδοσία στην οποία δικαιούται ο κάθε αμόλυντος πολίτης από τους πολιτικούς του ταγούς. Και αυτός πράγματι ήταν ο Κώστας Σενέκκης. Ποτέ δεν έβλεπε τον κομματικό ηγέτη ως αυθέντη προς τον οποίο οφείλει υποταγή. Τον έβλεπε όπως πρέπει όλοι οι πολίτες να τον βλέπουμε: ως άτομο που πρέπει να εκπληρώσει εθνικές υποχρεώσεις. Διαφορετικά να φύγει. Αυτές ήταν οι ελάχιστές προϋποθέσεις της πολιτικής του αφοσίωσης. Είτε ο πολιτικός ηγέτης λεγόταν Κυπριανού είτε Τάσσος. Το εθνικό συμφέρον δεν σηκώνει συμβιβασμούς.
Καμιά φορά στο Δημοκρατικό Κόμμα, αλλά και γενικότερα οι πολιτικοί, ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε και σε ποιους χρωστάμε μια αναφορά. Ε λοιπόν σε ανθρώπους σαν τον Κώστα Σενέκκη οφείλουμε την αναφορά μας. Σε ανιδιοτελείς πατριώτες. Αυτούς που μας στήριξαν μέσα από τα χρόνια χωρίς ανταλλάγματα και που μας περιμένουν στο νήμα της πολιτικής μας θητείας για να μας θέσουν ένα απλό ερώτημα: Τι κάνατε για τον τόπο; Και αυτό το ερώτημα είναι ακόμη πιο αδυσώπητο σήμερα που βρισκόμαστε και πάλι στα κρίσιμα. Τι κάνουμε σήμερα για τον τόπο; Δεν πρέπει να έφυγε ευχαριστημένος από τον απολογισμό ο Κώστας Σενέκκης: Μια πατρίδα σκλαβωμένη και διάφορες αμήχανες, λειψές προσπάθειες.
Είχα πει στην αρχή ότι δεν ήξερα πολύ καλά τον Κώστα Σενέκκη. Αυτό είναι μερικώς μόνο ορθό. Διότι ο κάθε άνθρωπος δεν γίνεται γνωστός μόνο μέσα από τα προσωπικά του χαρίσματα. Το όνομα που αφήνει είναι ανάλογο και των δημιουργημάτων που καταλείπει. Και εγώ τελικά γνώρισα καλά τον Κωστα Σενέκκη μέσα από το παιδί του τον Χρίστο. Και τα παιδιά του είναι ζωντανή απόδειξη ότι ο Κώστας Σενέκκης όπως και η Ελένη Σενέκκη έκαναν καλή δουλειά με τα παιδιά τους. Τη σκυτάλη της ελληνοπρέπειας τη μετέδωσε στα παιδιά του. Με τον μειλίχιο και ήρεμο του τρόπο. Χωρίς φανφάρες και καυχησιολογίες.
Εδώ θα πρέπει να σταματήσω διότι, όπως πληροφορούμαι, ο ίδιος ο Κώστας Σενέκκης δεν αρεσκόταν να ακούει εγκωμιαστικούς λόγους. Ηδη θα πρέπει να ενοχλήθηκε με τα τόσα εγκώμια άκουσε. Όλα όμως που είπαμε είναι ολίγιστη τιμή σε μια μέγιστη προσφορά.
Γεώργιος Κολοκασίδης
Αναπληρωτής Πρόεδρος Δημοκρατικού Κόμματος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου